Over Yvon

Wat schrijf je over jezelf?
Dit keer blijf ik dicht bij mezelf – kwetsbaar en sterk tegelijk.

Een ziel, geboren hier op aarde in een moeilijk gezin. Een kind in overlevingsstand.
Een kind dat, ondanks de trauma’s, lief bleef, bleef dromen en haar geluk zocht in de natuur.
Daar waar niemand keek, daar was ik. Met regenwormen wandelen, klavertjesvier zoeken en padden vinden waar niemand anders kwam.

De liefde van een knuffel, het helen van pijn – dat mocht ik ervaren in de kleine dingen van het leven.
Mijn oma’s gaven me de liefde voor de natuur. Ze deelden niet alleen hun wijsheid, maar schonken me vooral onvoorwaardelijke liefde. Daar ben ik hen eeuwig dankbaar voor.

Mijn leven ging niet over rozen.
Misbruik vanaf jonge leeftijd heeft me veel lessen gebracht. Ik heb mijn trauma’s weten te helen en geleerd te vergeven.
Die lessen schonken me wijsheid, en ik ben trots op wie ik nu ben: een drager van licht en liefde.

Ik heb mezelf mogen helen, na jarenlang met een masker te hebben geleefd – een masker waarachter de pijn verborgen zat. Nu heb ik mezelf leren omarmen, zowel het duister als het licht.

Door mijn ervaringen moest ik mijn lichaam opnieuw leren kennen. Mijn relatie met mijn lichaam was verstoord. Ik wist niet wat normaal was, wat oké voelde, waar mijn grenzen lagen, wat van mij werd verwacht, welke aanraking veilig was, en ga zo maar door.

Er was geen handboek, geen traject waarin ik rondzwierf dat echt tot de kern wist te komen. Mijn lichaam sprak vaak een andere taal dan ik. Ik ben mezelf gaan bestuderen – met vallen en opstaan. Ik hield mijn patronen, overtuigingen en lichaam een spiegel voor. Ging lezen, schrijven en vond mijn persoonlijke weg.

Die weg bracht mij bij de helende kracht van aanraking en zelfliefde. Als autodidact heb ik het masseren mezelf eigen gemaakt.
Ik volgde mijn eigen pad, vertrouwde op mijn intuïtie.
Ik ben het speciaal onderwijs en de gehandicaptenzorg dankbaar voor meer dan twintig jaar ervaring.
Ook de lessen die ik daar mocht leren, geef ik met liefde door.